Ernie legt in haar blog (https://ocspecialisten.nl/de-kracht-van-visualisatie/) heel mooi uit op welke wijze je spelenderwijs betekenis kan gaan verlenen aan een symbool of een picto voor een kind; door visualisatie en dit te koppelen aan een gebeurtenis, stap voor stap en vooral betekenisvol voor het kind zelf. Want alleen in die situatie die zijn/haar aandacht heeft kan het kind gaan leren.
Wanneer er sprake is van een computersysteem met een ‘vocabulaire’ waarin symbolen of picto’s gekoppeld zijn aan spraak, dan zijn er meerdere symbolen/picto’s op één pagina en zijn er ook nog verschillende pagina’s. Er bestaan verschillende niveaus, van beginnende communicatie tot gevorderd of geavanceerd, afhankelijk van de situatie.
Waar dit blog over gaat is niet zozeer over hoe leert het kind de symboolcommunicatie maar hoe ga ik daar als ouder/ begeleider mee om. We gaan ervan uit dat we het kind dit moeten leren en vergeten vaak dat we zelf voor een pittige uitdaging staan, namelijk; we moeten als begeleid(st)er eerst zelf het systeem doorgronden en daarbij moeten we ook zicht behouden op het welbevinden van het kind die we dit aanleren. Vervolgens is er veel geduld en doorzettingsvermogen nodig om te blijven voordoen en te blijven herhalen. Om te kunnen Modelleren moet je dus eerst het systeem zelf begrijpen en ermee kunnen werken om het vervolgens te kunnen voordoen. Je moet de rust kunnen bewaren en er vertrouwen in hebben dat je steeds een stapje verder komt, hoe ‘klein’ deze voor onze beleving ook is.
Een valkuil is dat je ondanks al jouw inspanning het vertrouwen verliest in de vooruitgang. Dat je deze niet snel genoeg vindt gaan en je gaat ongemerkt steeds minder voordoen. Het kan erg zinvol en leerzaam zijn zelf achter een spraakcomputer te kruipen en een dagdeel lang vanuit dit systeem te communiceren met je omgeving, zonder wat te mogen zeggen, want je moet je ermee redden! Dit geeft veel inzicht over de (on)mogelijkheden van het systeem.