Wanneer ik voor de 1ste keer de oprit oprijd bij Noud en zijn familie, staat Noud al voor de achterdeur te wachten; hij is nieuwsgierig. Ik heb van te voren aan moeder gevraagd of ik ergens rekening mee moet houden in het eerste contact met Noud: “Nee hoor, zodra je binnen komt zal Noud je hand pakken en meenemen naar zijn speelgoed”.
Noud is een jongen van ruim 4 jaar oud met een zeldzaam syndroom waarvan bekend is dat er sprake is van een ontwikkelingsachterstand, spierzwakte, vermoedelijk problemen met de Sensorische Informatie verwerking en hij kan (nog) niet praten. Of hij gaat praten weten we niet.
Als Noud mij meeneemt naar zijn speelgoed lijkt het alsof hij mij alles wil laten zien; hij heeft heel veel speelgoed, maar kan niet goed uitleggen wat hij wil. Ik begrijp hem niet goed en dit frustreert hem. Om er voor te zorgen dat Noud beter duidelijk kan maken wat hij wil en beter begrepen kan worden, hebben we ondersteunende communicatie nodig.
We gaan beginnen met pictogrammen, kijken of Noud de plaatjes op de picto herkent; hij mag een keuze maken uit 2 of 3 picto’s naar aanleiding van een vraag. Dit hebben ouders veel thuis geoefend en met een paar weken werpt dit zijn vruchten af:
“Noud waar wil jij mee spelen? “: Noud krijgt 3 picto’s en mag zelf kiezen.
Hij kijkt heel goed en maakt een keuze: De brandweerauto en Noud is blij. Noud leert dat hij m.b.v. pictogrammen duidelijk kan maken waar hij mee wil spelen, hij de picto’s te matchen met het concrete voorwerp: in dit geval de brandweer auto. Noud leert heel snel welke voordelen de verwijzers (picto’s) hebben: hij kan duidelijk maken wat hij wil.